Μια μέρα στην περιοχή αυτή βρισκόμενος για τη βοσκή των ζώων, που αφθονεί στα μέρη εκείνα, και ενώ τα ζώα έβοσκαν, αυτός θυμήθηκε τους ωραίους εκκλησιαστικούς ύμνους, που έψαλλε στην εκκλησία και στο παλάτι του Βασιλιά κι άρχισε να ψάλλει. Όταν έψαλλε ήταν τόσο γλυκειά και μελωδική η φωνή του, που όλα τα τραγιά μαζεύτηκαν γύρω του, άφησαν τη βοσκή τους, σταμάτησαν να τρώνε και επί ώρες, που ο Άγιος Ιωάννης έψαλλε, αυτά είχαν σηκωθεί στας δύο τους πόδια κι ακούγανε με προσοχή, σαν να ήταν λογικά όντα, την ωραία μελωδία που έβγαινε από το στόμα του «Κουκουζέλη».
Το εξαίσιο τούτο θέαμα, από μακρυά βλέποντες οι ερημίτες, από τις ασκητικές τους Καλύβες, έτρεξαν την άλλη μέρα και ανάφεραν το γεγονός στον ηγούμενο της Λαύρας, όπου με το θαυμάσιο αυτό τρόπο αποκαλύφθηκε η πραγματική ιδιότητα του Κουκουζέλη.
Ο ηγούμενος τότε, αφού τον κούρεψε Καλόγερο, τον κράτησε να ψάλλει στη Μονή σαν δεξιός ψάλτης με την αγγελική του φωνή.
