... Lord Jesus Christ,Son of God, have mercy on me the sinner-Κύριε Ιησού Χριστέ,Υιέ Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό...

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Ο Αόρατος πόλεμος ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ(ΛΖ'-ΛΗ')

 
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΖ΄ Ότι πρέπει να προχωρούμε με φροντίδα και επιμέλεια παντοτινή στην άσκησι της αρετής.
Ανάμεσα σε εκείνα που είναι αναγκαία και συμβάλλουν στην απόκτησι των αρετών, εκτός από όσα είπα με παραπάνω, είναι και το εξής· δηλαδή το να πηγαίνουμε πάντα μπροστά, αν θέλουμε να φθάσουμε στο σκοπό, που εμείς εδώ θέλουμε. Γιατί αλλιώς, αν μόνο σταματήσουμε, γυρίζουμε προς τα πίσω· ότι, όταν παύσουμε από τις ενάρετες πράξεις, αναγκαστικά συμβαίνει, μέσα από βίαιες κλίσεις της αισθητικής διαθέσεως και των άλλων πραγμάτων, που μας παρακινούν εξωτερικά, συμβαίνει, λέω, να γεννιούνται σε μας πολλά πάθη άτακτα, τα οποία διαφθείρουν τις αρετές ή τουλάχιστον τις λιγοστεύουν και έτσι μας στερούν από πολλές χάρες, που μπορούσαμε προοδεύοντας, να πετύχουμε από τον Θεό.
Γι αυτό ο πνευματικός δρόμος, είναι διαφορετικός από την πορεία, που κάνει ο οδοιπόρος της γης. Γιατί στην μεν γήϊνη πορεία, αν σταματήση ο οδοιπόρος, δεν χάνει τίποτε από την πορεία που έχει διανύσει· στην πνευματική όμως πορεία, αν σταματήση ο οδοιπόρος της αρετής, χάνει και όσες αρετές απόκτησε προηγουμένως· και ακόμη η μεν κούρασι του οδοιπόρου αυξάνει, όσο περισσότερο θα περπατήση, στον πνευματικό όμως δρόμο, όσο περισσότερο περπατεί κάποιος μπρός, τόσο αποκτά πάντα μεγαλύτερη εξουσία και δύναμι.
Γιατί με την ενάρετη άσκησι, το μεν κατώτερο μέρος, δηλαδή το σώμα, που με τον πολεμό του έκανε σκληρό και κοπιαστικό τον δρόμον της αρετής, αδυνατίζει πάντα περισσότερο, το δε ανώτερο μέρος, στο οποίο μένει η αρετή, δηλαδή η ψυχή, στηρίζεται και δυναμώνει πάντα περισσότερο. Οπότε, όσο προοδεύουμε στο καλό και στην αρετή, τόσο μικραίνει η δοκιμασία εκείνη που αισθανόμαστε στην αρχή της αρετής· και ακόμη, και κάποια απόκρυφη γλυκύτητα (η οποία προέρχεται από τον Θεό), ενώνεται μαζί μας και γίνεται κάθε ώρα μεγαλύτερη. Και έτσι πορευόμενοι πάντα με περισσότερη ευκολία και δύναμι, από αρετή σε αρετή, φθάνουμε τελευταία στην κορυφή του όρους, εκεί που η ψυχή γίνεται τέλεια και ενεργεί μετά από αυτά κάθε καλό, όχι με αηδία, αλλά με ιδιαίτερη χαρά και ευφροσύνη. Γιατί αφού νίκησε και δάμασε τα πάθη και υπέταξε όλη την κτίσι δια μέσου της υποταγής του σώματός της, ζη ευτυχισμένη μέσα στον Θεό· και εκεί κοπιάζοντας ευχάριστα, δέχεται ανάπαυσι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΗ΄  Έχοντας υποχρέωσι να αγωνιζώμαστε πάντα τον αγώνα των αρετών, δεν πρέπει να αποφεύγουμε εκείνα, που μας γίνονται αφορμές για να τα αποκτήσουμε.
Εάν θέλης να περπατάς πάντα μπροστά στο δρόμο των αρετών χωρίς να σταματήσης, πρέπει να προσέχης καλά, να μην αφήσης να φύγη από τα χέρια σου, εκείνο που μπορεί να γίνη αφορμή για να αποκτήσης την αρετή. Οπότε, κακώς σκέφτονται εκείνοι που αποφεύγουν, όσο μπορούν τα αντίθετα εκείνα, που μπορούν να τους βοηθήσουν στην απόκτησι της αρετής· για παράδειγμα· επιθυμείς να αποκτήσης την συνήθεια της υπομονής; Δεν είναι καλό να αποφεύγης εκείνες τις υποθέσεις και εκείνες τις πράξεις και τους λογισμούς, που σε παρακινούν στην ανυπομονησία· και γι αυτό δεν πρέπει να απέχεις από κάποιες πράξεις που σου είναι ενοχλητικές. Αλλά συναναστρεφόμενος και συνομιλώντας με όποιον και αν είναι, που να προκαλή αηδία και θλίψι, να έχης πάντα ετοιμασμένη και πρόθυμη την θέλησί σου, να υποφέρης κάθε τι το αηδιαστικό και ανόρεκτο που μπορεί να συμβή. Γιατί αν κάνης διαφορετικά, δεν θα συνηθίσης ποτέ στην υπομονή.
Έτσι παρομοίως πρέπει να κάνης σε όποια πράξι σου προξενεί αηδία ή από μόνη της ή εξ αιτίας εκείνου που σε παρακίνησε σ αυτή ή και εξ αιτίας εκείνου, που σε εμποδίζει από την άλλη, που σου αρέσει περισσότερο· δηλαδή, πρέπει να μεταχειρισθής και να ακολουθήσης την πράξι και το έργο εκείνο και που σε συγχύζει και σε ενοχλεί και μπορούσες να αναπαυθής, αν το αφήσης. Γιατί έτσι δεν μπορείς να μάθης ποτέ να υποφέρης· αλλά ούτε μπορεί να είναι ποτέ αληθινή ανάπαυσις αυτή που ζητάς, όταν δεν προέρχεται από ψυχή καθαρή από το πάθος της φιλαυτίας και στολισμένη από αρετή.
Το ίδιο σου λέω να κάνης και για εκείνους τους λογισμούς, που μερικές φορές ενοχλούν και συγχύζουν το νού σου. Αυτούς δεν πρέπει να τους αποβάλης μόνος σου· επειδή, με την δοκιμασία που σου δίνουν, σε κάνουν συγχρόνως να συνηθίζης να υπομένης τα αντίθετα. Και όποιος σου λέγει αντίθετα από αυτά, σε συβουλεύει να αποφεύγης καλύτερα την προσωρινή δοκιμασία που αισθάνεσαι, παρά να ακολουθής την αληθινή αρετή, που επιθυμείς.
Είναι βέβαια αληθινό, ότι ο αρχάριος στρατιώτης πρέπει να παλεύη αντίθετα με τις εχθρικές αφορμές που είπαμε, με προσοχή και επιδεξιότητα· και άλλοτε να τις πολεμάει, άλλοτε να τις καταφρονή και να τις αφίνη, ανάλογα με την περισσότερη ή λιγότερη πρόοδο και δύναμι που αποκτά στην αρετή. Αλλά, δεν πρέπει γι αυτό να γυρνάη εντελώς τους ώμους του και να οπισθοχωρή, σε σημείο που να εγκαταλείπη κάθε αφορμή εναντιότητος που θα του συνέβαινε. Γιατί, αν και κατά το παρελθόν θέλαμε να γλυτώσουμε από τον κίνδυνο του ξεπεσμού μέσα από αυτή τη φυγή, όμως, στο μέλλον θα κινδυνεύσουμε περισσότερο να νικηθούμε από τα χτυπήματα και τις προσβολές της ανυπομονησίας, αφού δεν θα είμαστε από πριν εξοπλισμένοι με την χρήση της αντίθετης αρετής, δηλαδή της υπομονής. Όμως, αυτοί οι συλλογισμοί, δεν έχουν τόπο στα σαρκικά πάθη, όπως είπαμε παραπάνω κατά μέρος γι αυτά. Επειδή τα αίτια αυτών, πάντα και με τε­λειότητα πρέπει να τα αποφεύγουμε.

 Απόδοση στη νέα Ελληνική: Ιερομόναχος Βενέδικτος
Έκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος