«Είπε πάλιν ο Αββάς Ποιμήν, αρχή κακών εστιν ο περισπασμός».
Πόσο αληθινός είναι ο λόγος του! Τον νοιώθουμε ίσως πιο πολύ, όσοι αναστρεφόμαστε μέσα στον κόσμο. Ζούμε τη φθορά του περισπασμού, τη διάσπαση, την έλλειψη προσοχής και συγκεντρώσεως. Η εποχή μας μάλιστα με τα χίλια αγαθά, τα ενδιαφέροντα και την προκλητικότητά της μας προσφέρει πληθωρικά τον περισπασμό.
Και λαχταρούμε σαν άπιαστο καλό τη συγκέντρωση, την ησυχία γύρω μας και μέσα. Και μιλούμε συχνά για την ανάγκη της σιωπής και φλυαρούμε, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Δεν κατανοούμε ότι μέσα στην αναταραχή της διασπάσεως εξαφανίζεται η σιγή.
Κρίνουμε, συγκρίνουμε, βομβαρδιζόμαστε από πληροφορίες, συζητούμε για όλα γύρω μας και δε σιωπούμε. Κατακρίνουμε εκείνους που μιλούν για ποικίλα θέματα.
Δύσκολη που είναι η σιγή! Διαβάζουμε πως: «η σιωπή που καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα στη μοναστική παράδοση είναι ένα αποτράβηγμα, μια αποκρυβή από τον κόσμο του θορύβου και της μέριμνας κι ένα συμμάζεμα της προσοχής και της ευαισθησίας της καρδιάς στο πρόσωπο το αγαπημένο του Θεού.
Είναι μια πράξη ηθελημένη, γεμάτη δύναμη και γεμάτη νόημα… Ενσυνείδητη διακοπή του διαλόγου με το φθαρμένο, το διασπασμένο, τον πολυθόρυβο κόσμο, που τόσο συνεπαίρνει και συγκλονίζει τον άνθρωπο. Είναι μια άρνηση στον περισπασμό…».
Αν δε σταματήσει μέσα μας η φλύαρη ενασχόληση με τη γη και τα εγκόσμια, πώς ν’ αφουγκραστούμε τον θεϊκό νόμο;
Εμείς τόσο συχνά, από επιβαλλόμενη ανάγκη δήθεν, ανακατευόμαστε μ’ όλα τα θέματα του κόσμου και μερικά ακόμα…
Τότε σκορπίζεται ο νους, αδυνατίζει η θέληση, θολώνει η κρίση, χάνεται «ο καιρός του λαλείν και ο καιρός του σιγάν».
Γευόμαστε τον πικρό καρπό του περισπασμού σαν εσωτερικό άδειασμα, σαν απουσία αυτογνωσία, σαν αδυναμία κοινωνίας με τον εαυτό μας και τον Θεό, σαν έλλειψη διακρίσεως του τι είναι η δημιουργική σιωπή.
«Και είπε πάλιν ο Αββάς Ποιμήν, ότι έστιν άνθρωπος δοκών σιωπάν και η καρδία αυτού κατακρίνει άλλους· ο τοιούτος πάντοτε λαλεί· και έστιν άλλος, από πρωί έως εσπέρας λαλών και σιωπήν κρατεί· τουτέστιν, ότι εκτός ωφελείας ουδέν λαλεί».
Πόσο αληθινός είναι ο λόγος του! Τον νοιώθουμε ίσως πιο πολύ, όσοι αναστρεφόμαστε μέσα στον κόσμο. Ζούμε τη φθορά του περισπασμού, τη διάσπαση, την έλλειψη προσοχής και συγκεντρώσεως. Η εποχή μας μάλιστα με τα χίλια αγαθά, τα ενδιαφέροντα και την προκλητικότητά της μας προσφέρει πληθωρικά τον περισπασμό.
Και λαχταρούμε σαν άπιαστο καλό τη συγκέντρωση, την ησυχία γύρω μας και μέσα. Και μιλούμε συχνά για την ανάγκη της σιωπής και φλυαρούμε, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Δεν κατανοούμε ότι μέσα στην αναταραχή της διασπάσεως εξαφανίζεται η σιγή.
Κρίνουμε, συγκρίνουμε, βομβαρδιζόμαστε από πληροφορίες, συζητούμε για όλα γύρω μας και δε σιωπούμε. Κατακρίνουμε εκείνους που μιλούν για ποικίλα θέματα.
Δύσκολη που είναι η σιγή! Διαβάζουμε πως: «η σιωπή που καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα στη μοναστική παράδοση είναι ένα αποτράβηγμα, μια αποκρυβή από τον κόσμο του θορύβου και της μέριμνας κι ένα συμμάζεμα της προσοχής και της ευαισθησίας της καρδιάς στο πρόσωπο το αγαπημένο του Θεού.
Είναι μια πράξη ηθελημένη, γεμάτη δύναμη και γεμάτη νόημα… Ενσυνείδητη διακοπή του διαλόγου με το φθαρμένο, το διασπασμένο, τον πολυθόρυβο κόσμο, που τόσο συνεπαίρνει και συγκλονίζει τον άνθρωπο. Είναι μια άρνηση στον περισπασμό…».
Αν δε σταματήσει μέσα μας η φλύαρη ενασχόληση με τη γη και τα εγκόσμια, πώς ν’ αφουγκραστούμε τον θεϊκό νόμο;
Εμείς τόσο συχνά, από επιβαλλόμενη ανάγκη δήθεν, ανακατευόμαστε μ’ όλα τα θέματα του κόσμου και μερικά ακόμα…
Τότε σκορπίζεται ο νους, αδυνατίζει η θέληση, θολώνει η κρίση, χάνεται «ο καιρός του λαλείν και ο καιρός του σιγάν».
Γευόμαστε τον πικρό καρπό του περισπασμού σαν εσωτερικό άδειασμα, σαν απουσία αυτογνωσία, σαν αδυναμία κοινωνίας με τον εαυτό μας και τον Θεό, σαν έλλειψη διακρίσεως του τι είναι η δημιουργική σιωπή.
«Και είπε πάλιν ο Αββάς Ποιμήν, ότι έστιν άνθρωπος δοκών σιωπάν και η καρδία αυτού κατακρίνει άλλους· ο τοιούτος πάντοτε λαλεί· και έστιν άλλος, από πρωί έως εσπέρας λαλών και σιωπήν κρατεί· τουτέστιν, ότι εκτός ωφελείας ουδέν λαλεί».
