«…Ευλαβής τις ποτέ υβρίζετο παρά τινος και λέγει προς αυτόν· ηδυνάμην καγώ τα όμοιά σοι λέγειν· αλλ’ ο Νόμος του Θεού κλείει μου το στόμα…».
Πόσες φορές ο αγωνιζόμενος πιστός βρίσκεται στη δύσκολη ώρα να επιλέξει: Σιωπή ή απάντηση; Να βάλει τον άλλο, που τον υβρίζει και τον αδικεί στη θέσει του, με ατράνταχτα επιχειρήματα που διαθέτει ή για την ειρήνη και την οικοδομή, πνίγοντας εκείνη την ώρα την φυσική ορμή του δικαίου για αμεσότατη απάντηση, να σιωπήσει;
Μπορεί ίσως να εκραγεί πόλεμος λόγων, διάσταση ψυχών.
Τότε ο πιστός παρακαλεί· «δός μοι, Κύριε, υπομονήν εν τοις πολέμοις». Ξέρει ότι «ο φόβος του Θεού υπεράνω εστί πασών των αρετών» και κυριαρχεί στην αυθόρμητη τάση για άμεση δικαίωση.
Πώς όμως ν’ αποκτήσει ο άνθρωπος το φόβο του Θεού, που θα τον συγκρατεί στις κρίσιμες ώρες των συγκρούσεων και θα τον κατευθύνει πότε και τι να πει;
Στις στιγμές της αδικίας επαναστατεί ο λογισμός, θέλει μόνος του ο καθένας ν’ αποκαταστήσει το σωστό και την αδικία άμεσα.
Μόνο η γνώση του νόμου του Θεού συγκρατεί, εμβάλλει τον άγιο φόβο στην καρδιά, δημιουργεί το αλεξικέραυνο στη θύελλα.
Βέβαια για ν’ ακούσουμε αυτό που θέλει να πει ο Θεός στις ψυχές μας κι αυτό που ταιριάζει να πούμε εμείς, χρειάζεται να σταματήσουμε μέσα μας την αντίδραση και τη φλύαρη αντιμαχία του παλαιού ανθρώπου, ν’ απαλλαγούμε από τη βεβαιότητα ότι εμείς γνωρίζουμε τα «δικαιώματά του», ξέρουμε τι θα πράξουμε.
Ν’ ακούμε ταπεινά, με διάθεση μαθητείας και υπακοής πάλι και πάλι όσα «εντέλλεται» για να εθιστεί ο σκοτισμένος νους μας και να προχωρεί η βούληση στην εφαρμογή του πατρικού θελήματος..
Ν’ αποφεύγει τη σύγκρουση εφόσον δεν διακυβεύονται ιερά πράγματα, που απειλούν την αιώνια σωτηρία μας.
Όταν ανοίγεται η καρδιά στο φώς Του, βρίσκει τη δύναμη η ψυχή να συγκρατείται για να μη διασαλευθεί η τόσο ποθητή ειρήνη.
Και στην καθημερινότητα και στις κρίσιμες ώρες της ζωής, εμπιστεύεται, προσμένει τη δικαιοσύνη Του, σιωπά…
«Ο Νόμος του Θεού κλείει μου το στόμα…».
Πόσες φορές ο αγωνιζόμενος πιστός βρίσκεται στη δύσκολη ώρα να επιλέξει: Σιωπή ή απάντηση; Να βάλει τον άλλο, που τον υβρίζει και τον αδικεί στη θέσει του, με ατράνταχτα επιχειρήματα που διαθέτει ή για την ειρήνη και την οικοδομή, πνίγοντας εκείνη την ώρα την φυσική ορμή του δικαίου για αμεσότατη απάντηση, να σιωπήσει;
Μπορεί ίσως να εκραγεί πόλεμος λόγων, διάσταση ψυχών.
Τότε ο πιστός παρακαλεί· «δός μοι, Κύριε, υπομονήν εν τοις πολέμοις». Ξέρει ότι «ο φόβος του Θεού υπεράνω εστί πασών των αρετών» και κυριαρχεί στην αυθόρμητη τάση για άμεση δικαίωση.
Πώς όμως ν’ αποκτήσει ο άνθρωπος το φόβο του Θεού, που θα τον συγκρατεί στις κρίσιμες ώρες των συγκρούσεων και θα τον κατευθύνει πότε και τι να πει;
Στις στιγμές της αδικίας επαναστατεί ο λογισμός, θέλει μόνος του ο καθένας ν’ αποκαταστήσει το σωστό και την αδικία άμεσα.
Μόνο η γνώση του νόμου του Θεού συγκρατεί, εμβάλλει τον άγιο φόβο στην καρδιά, δημιουργεί το αλεξικέραυνο στη θύελλα.
Βέβαια για ν’ ακούσουμε αυτό που θέλει να πει ο Θεός στις ψυχές μας κι αυτό που ταιριάζει να πούμε εμείς, χρειάζεται να σταματήσουμε μέσα μας την αντίδραση και τη φλύαρη αντιμαχία του παλαιού ανθρώπου, ν’ απαλλαγούμε από τη βεβαιότητα ότι εμείς γνωρίζουμε τα «δικαιώματά του», ξέρουμε τι θα πράξουμε.
Ν’ ακούμε ταπεινά, με διάθεση μαθητείας και υπακοής πάλι και πάλι όσα «εντέλλεται» για να εθιστεί ο σκοτισμένος νους μας και να προχωρεί η βούληση στην εφαρμογή του πατρικού θελήματος..
Ν’ αποφεύγει τη σύγκρουση εφόσον δεν διακυβεύονται ιερά πράγματα, που απειλούν την αιώνια σωτηρία μας.
Όταν ανοίγεται η καρδιά στο φώς Του, βρίσκει τη δύναμη η ψυχή να συγκρατείται για να μη διασαλευθεί η τόσο ποθητή ειρήνη.
Και στην καθημερινότητα και στις κρίσιμες ώρες της ζωής, εμπιστεύεται, προσμένει τη δικαιοσύνη Του, σιωπά…
«Ο Νόμος του Θεού κλείει μου το στόμα…».
