Το σκοτάδι σκεπάζει όλο και πυκνότερο τη σημερινή πονεμένη ανθρωπότητα! Ο ορίζοντας γύρω μας έχει κιόλας σκοτεινιάσει. Πόσο απειλητικά αλήθεια! Δεν φωτίζεται παρά μόνο καθώς αυλακώνεται από τα αυξανόμενα αστροπελέκια - απαρχές επερχόμενης καταστροφής. Οι θύελλες ξεσπούν με μανία πάνω στην Εκκλησία. Συνταράσσουν το σκάφος της. Την ίδια ώρα οι πειρατές ρίχνουν τους γάντζους και επιχειρούν να διεισδύσουν στο πανάχραντο εσωτερικό της. Κι η μελάγχολος φωνή του αγίου Γρηγορίου του θεολόγου ακούγεται τώρα επίκαιρη όσο άλλοτε ποτέ: «Έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά. Ο πλους εν νυκτί. Πυρσός ουδαμού. Χριστός καθεύδει»(1).
Γι’ αυτό και η αγωνιώδης προσευχή του ιερού Χρυσοστόμου περνάει αβίαστα στα χείλη των πιστών· το επερχόμενο σκότος κάνει τον άπειρο πόνο των ψυχών να ξεχειλίσει:
«Επιστάτα, σώσον, απολλύμεθα· πειραταί το σκάφος περιστοιχίζονται, λύκοι πολιορκούσι το ποίμνιον, λησταί την παστάδα την σην διορύττουσι, μοιχικά συρίγματα την σην νύμφην περικτυπεί, πάλιν ο όφις τοιχωρυχεί τον παράδεισον· ο της Εκκλησίας θεμέλιος η πέτρα σαλεύεται· αλλ' εξ ουρανού την ευαγγελικήν άγκυραν ρίψον, και την πέτραν στήριξον σειομένην· Επιστάτα, σώσον, απολλύμεθα...»(2).
Μια τέτοια εκ βαθέων κραυγή αγωνίας και πόνου δεν είναι δυνατόν παρά να ξυπνήσει τον «υπνώττοντα» Κύριο. Η φωνή Του, «ως φωνή υδάτων πολλών», θα ακουστεί και πάλι επιτακτική, γαλήνια, δεσποτική:
«θαρσείτε, εγώ είμι· μη φοβείσθε» (Ματθ. ιδ' 27).
«Εγώ νενίκηκα τον κόσμον».
«Ιδού έρχομαι ταχύ, και ο μισθός μου μετ' εμού, αποδούναι εκάστω ως το έργον έσται αυτού. Εγώ το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος» (Αποκ. κβ' 12, 13).
«Ο νικών ούτως περιβαλείται εν ιματίοις λευκοίς, και ου μη εξαλείψω το όνομα αυτού εκ της βίβλου της ζωής, και ομολογήσω το όνομα αυτού ενώπιον του πατρός μου και ενώπιον των αγγέλων αυτού.
Ο έχων ους ακουσάτω τί το Πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις» (Αποκ. γ' 5, 6).
Source: http://anemonpnoi-magdalini.blogspot.com/
