Με την άδεια της Κυριάρχου Μονής Μεγίστης Λαύρας, στην περιοχή της "Βίγλας" έχει κτισθεί η σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, στην οποία παλαιότερα μένανε 80-100 Μοναχοί, Ρουμανικής καταγωγής,σήμερα έχει μόνον 10. Είναι κοινόβιος και ακολουθούν με σεβασμό και ευλάβεια το τυπικό και την τάξη των ιερών Μονών και Σκητών του Αγίου Όρους.
Στην κεντρική εκκλησία της Σκήτης αυτής, βρίσκεται από πολλών χρόνων, ωραιοτάτη και μεγαλόπρεπη εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου.
Ο αγιογράφος της εικόνας αυτής, Γεωργάκης Νικολάου, αφού πολύ μόχθησε και κουράστηκε να ιστορήσει την εικόνα όπως την ήθελε ο Δίκαιος - ηγούμενος - της Σκήτης Νήφων Ιερομόναχος, ο οποίος την παρήγγειλε να κατασκευαστεί στο Ιάσιο της Ρουμανίας (1857-1870) και επειδή δεν μπορούσε να την πετύχει την έκλεισε σε ερμάριον για πολύ καιρό. Αφού πέρασε πολύς καιρός έβγαλε την εικόνα, από το ερμάριο, και προσπαθούσε να την τελειοποιήσει για να την παραδώσει στον κτήτορα της Σκήτης που την είχε παραγγείλει.
Σύμφωνα με τον τρόπο που μεταχειρίζονταν έφτιαξε πρώτο και δεύτερο χέρι, επί των ενδυμάτων και των προσώπων της εικόνας, κι όταν δοκίμασε να περάσει και το τρίτο χέρι, είδε το πρόσωπο της Παναγίας και του Χριστού, να είναι αλλοιωμένα - παραμορφωμένα - και τότε στεναχωρήθηκε ο αγιογράφος και νόμισε πως ξέχασε την τέχνη του και ότι δεν μπορούσε να την τελειοποιήσει και επειδή είχε βραδυάσει, άφησε να την τελειώσει την άλλη μέρα, κατά την οποία θα αρχίναγε την εργασία με καλύτερη διάθεσι.
Την άλλη μέρα, όπως αφηγήθει ο ίδιος, έκαμε τρείς μετάνοιες και πήγε με ευλάβεια ν'αρχίσει εργασία και ώ του θαύματος! Βρήκε τα πρόσωπα της Θεομήτορος και του Χριστού υπερφυσικά τελειωμένα με υπέροχη λαμπρότητα και υπεφυές κάλλος.
Πράγματι, όταν το 1933 αξιώθηκα με τον αδερφό μου, Παντελεήμονα μοναχό, να την προσκυνήσω, μου έκανε τόση εντύπωσι η ομορφιά και το επιβλητικό βλέμμα, η ωραιότης και μεγαλοπρέπεια της θείας εικόνας αυτής, της Θεομήτορος, που δεν χορταίνεις ώρες ολόκληρες να κάθεσαι και να την θαυμάζεις.
Σύμφωνα με τον τρόπο που μεταχειρίζονταν έφτιαξε πρώτο και δεύτερο χέρι, επί των ενδυμάτων και των προσώπων της εικόνας, κι όταν δοκίμασε να περάσει και το τρίτο χέρι, είδε το πρόσωπο της Παναγίας και του Χριστού, να είναι αλλοιωμένα - παραμορφωμένα - και τότε στεναχωρήθηκε ο αγιογράφος και νόμισε πως ξέχασε την τέχνη του και ότι δεν μπορούσε να την τελειοποιήσει και επειδή είχε βραδυάσει, άφησε να την τελειώσει την άλλη μέρα, κατά την οποία θα αρχίναγε την εργασία με καλύτερη διάθεσι.
Την άλλη μέρα, όπως αφηγήθει ο ίδιος, έκαμε τρείς μετάνοιες και πήγε με ευλάβεια ν'αρχίσει εργασία και ώ του θαύματος! Βρήκε τα πρόσωπα της Θεομήτορος και του Χριστού υπερφυσικά τελειωμένα με υπέροχη λαμπρότητα και υπεφυές κάλλος.
Πράγματι, όταν το 1933 αξιώθηκα με τον αδερφό μου, Παντελεήμονα μοναχό, να την προσκυνήσω, μου έκανε τόση εντύπωσι η ομορφιά και το επιβλητικό βλέμμα, η ωραιότης και μεγαλοπρέπεια της θείας εικόνας αυτής, της Θεομήτορος, που δεν χορταίνεις ώρες ολόκληρες να κάθεσαι και να την θαυμάζεις.
