Ο Παπα-Χρυσόστομος για να έχει ζωντανή τη μνήμη του θανάτου, έφτιαξε μόνος του τον τάφο του, τον οποίον όμως αντί να επισκέπτεται αυτός, πήγαινε ο νεαρός ανηψιός του Μοναχός Γαβριήλ συχνά, έμπαινε μέσα, έβαζε ξερά χόρτα και αφού έκανε την προσευχή του –τον Κανόνα- μετάνοιες και κομβοσχοίνια, μετά ξάπλωνε κι έκανε τον πεθαμένο.
Επειδή όμως το μέρος είναι πολύ υγρό και η διαιτά τους πολύ πενιχρή και λιτή, δεν άργησε, ο νεαρός Μοναχός, αλλά καλός υποτακτικός να προσβληθεί από πλευρίτιδα, η οποία σε συνέχεια εξελίχθηκε σε φυματίωσι και έτσι δεν άργησε τελικά να εγκαινιάσει στην πραγματικότητα αυτός τον τάφο, σε πολλή νεαρή ηλίκια μόλις 25 ετών, αντί για το θείο και Γέροντά του Παπα-Χρυσόστομο, που προορίζονταν ο τάφος και ο οποίος διακρίνονταν για την σκληρότητα και αδιακρισία του, γι’αυτό και τον βίον κατέλυσε στον κόσμο και όχι στο Άγιον Όρος. Αλλ’ ο νέος και καλός υποτακτικός κέρδισε μέσα σε λίγα χρόνια τον Παράδεισο και την αιώνια μακαριότητα, γιατί αξιώθηκε να καταταγεί με τους οσίους Αγιορείτες Πατέρες, πρός δόξαν Θεού.
