Για τον άγιο Άνθιμο τον εκ Χίου, επειδή δεν είναι και τόσο γνωστός, θα αναφέρουμε και λίγα βιογραφικά στοιχεία πριν δούμε την δράση του ως ποιμένος της Εκκλησίας στο Αδραμύττιο της Μ. Ασίας. Γεννήθηκε στη Χίο την 1η Ιουλίου του 1869 και έλαβε κατά τη βάπτισή του το όνομα Αργύριος.
Μετά την αποφοίτησή του από το Δημοτικό Σχολείο, ο Αργύριος δεν συνέχισε τις σπουδές, προφανώς για οικονομικούς λόγους, ή από κάποια βαθύτερη απόφασή του να επιλέξει υπεράνω της κοσμικής σοφίας τη Θεία σοφία. Όταν μεγάλωσε εκάρη μοναχός στη Σκήτη των αγ. Πατέρων στο Προβάτιο Όρος από τον Ηγούμενο Παχώμιο, λαμβάνοντας το όνομα Άνθιμος. Σαν ασκητής, πλέον, επέδειξε μεγάλο ζήλο για άσκηση και δεχόταν, έτσι, καθημερινώς τις επιθέσεις του διαβόλου. Δεχόταν όμως και τις επισκέψεις των πιστών που ζητούσαν καθοδήγηση από τον όσιο. Με αποτέλεσμα να γυρνούν όλοι στις πόλεις και στα χωριά τους «φρονιματισμένοι, μετανοημένοι, μαθαίνοντας να προσεύχονται, να νηστεύουν, να αγωνίζονται κατά των δαιμόνων και των κακών παθών». Κι όλοι αυτοί, με μια φωνή, ζητούσαν, απαιτούσαν από τον Μητροπολίτη Χίου να τον χειροτονήσει ιερέα για να μπορούν έτσι όλοι αυτοί οι πιστοί να εξομολογούνται και να προστρέχουν στον Άνθιμο με σκοπό να ανοίξουν κάτω από το πετραχείλι του τις καρδιές τους και να ελευθερωθούν από το βάρος των αμαρτιών τους. Και η χειροτονία θα πραγματοποιούνταν αν δεν έπρεπε να λυθεί πρώτα ένα πρόβλημα. Ο Άνθιμος δεν είχε τα τυπικά, όπως λέμε, προσόντα για να γίνει ιερεύς. Ήταν, ως ελέχθη, αγράμματος. Γι’ αυτό ο Μητροπολίτης Χίου δεν τον χειροτονούσε. Η λύση όμως βρέθηκε. Ο ευσεβής και ευκατάστατος ανάδοχός του Στέφανος Διοματάρης τον κάλεσε στο Αδραμύττιο της Μ. Ασίας. Πήγε το 1910 και σε λίγους μήνες, αφού έμαθε όσα ήταν απαραίτητα, χειροτονείται διάκονος και αργότερα ιερεύς.
Κατά το διάστημα της παραμονής του ως ποιμένος στο Αδραμύττιο λειτουργούσε σε μια μικρή εκκλησία, τον άγιο Παντελεήμονα, όπου όμως συνέρεε πλήθος πιστών, όχι μόνο από την ενορία του, αλλά και από άλλες ενορίες, και εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους. Το γεγονός αυτό, αποτέλεσμα εκτός της αρετής του Ανθίμου και του θαύματος-θεραπείας του ενός δαιμονισμένου, κίνησε το φθόνο των άλλων ιερέων. Κι αυτός, διακριτικός, όπως πάντα, έφυγε από το Αδραμύττιο και πήγε στο Άγιο Όρος για προσκύνημα.
Κάποτε όμως γύρισε και στην ιδιαίτερή του πατρίδα, την Χίο, όπου αφιερώθηκε στο έργο της προσφοράς προς τους πάσχοντας λεπρούς στο Λεπροκομείο του νησιού. Μόνος του διάλεξε το έργο αυτό για να έχει, όπως έλεγε, την επιθυμητή ησυχία για προσευχή. Η εκεί παρουσία και η με αγάπη και αυτοθυσία προσφορά του μεταβάλλει την εικόνα του ως τότε εγκαταλελειμμένου Λεπροκομείου από κάθε άποψη. Οι ασθενείς αισθάνονται το πραγματικό ενδιαφέρον του «Γέροντός» των, όπως τον ονόμαζαν. Αρχίζουν να προσεύχονται, να εξομολογούνται, να κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων. Πολλοί άνδρες, και ιδίως γυναίκες ακολουθούν το μοναχικό βίο! Έτσι επαληθεύεται για μια ακόμα φορά ο λόγος Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Είναι αρκετός ένας να μεταβάλλει εις πιστούς τους απίστους, εις ελεήμονας τους φιλαργύρους, τους μνησικάκους και εχθρευομένους εις φίλους, τους τελώνας εις ευαγγελιστάς και τους ραθύμους να τους διεγείρει εις μετάνοιαν…»
Ο άγιος Άνθιμος, ο οποίος προσφάτως (1992) αγιοποιήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, έπειτα από πρόταση του Μητροπολίτου Χίου κ. Διονυσίου και της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, αποδεικνύει περίτρανα ότι ο κληρικός οφείλει να είναι άνθρωπος θυσίας. Δεν έχει σημασία αν είναι ολίγων γραμμάτων, ο Θεός θα του δώσει φώτιση, εάν είναι ζηλωτής ποιμένας, για να ποιμάνει σωστά τα λογικά πρόβατα της ενορίας του.
Aπολυτίκιο του Aγίου Ανθίμου του εν Χίω του θαυματουργού Νεον στήριγμα ορθοδοξίας, νεοκόσμητον άνθος αγνείας, Νικομηδείας Ανθίμου συνώνυμος, των αρετών δε εκείνου ομότροπος, νεων οσίων σφραγίς και αγλάισμα, πάτερ Άνθιμε της Χίου πάσης το καύχημα, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. |
